اتیسم خفیف

اتیسم خفیف

اوتیسم به عنوان یک اختلال طیفی است، به این معنی که افراد مبتلا به آن می توانند علائم مختلفی را تجربه کنند که از کمترین تا شدیدترین متغیر است. با ما باشید تا بهتر و بیشتر این اختلال را بشناسیم...

اوتیسم خفیف چیست؟

اوتیسم به عنوان یک اختلال طیفی است، به این معنی که افراد مبتلا به آن می توانند علائم مختلفی را تجربه کنند که از کمترین تا شدیدترین متغیر است. اوتیسم خفیف در پایین ترین حد این محدوده قرار می گیرد. کسانی که آن را دارند علائم دارند، اما به اندازه کافی قابل توجه نیستند که نیاز به حمایت سطح بالا داشته باشند. اوتیسم خفیف یک اصطلاح پزشکی رسمی نیست، بنابراین پزشکان هنگام تشخیص اوتیسم از آن استفاده نمی کنند. به عنوان مثال، گاهی اوقات زمانی از این اصطلاح استفاده می‌شود که فردی به وضوح مبتلا به اوتیسم است، اما زبان گفتاری و مهارت‌های دیگر به خوبی پیشرفت کرده است. افراد زمانی که توانایی‌های تحصیلی پیشرفته دارند اما با مهارت‌های اجتماعی و حسی دست و پنجه نرم می‌کنند، اوتیسم خفیف دارند. اوتیسم خفیف به اوتیسم با عملکرد بالا (HFA) همچنین ممکن است بشنوید که برخی اوتیسم خفیف را با نام رسمی قبلی آن، سندرم آسپرگر می نامند.

معنای اوتیسم خفیف در چند دهه گذشته تغییر کرده است. این بخشی از دلیلی است که امروزه افراد مختلف از این اصطلاح به روش های مختلف استفاده می کنند. در دهه 2010 و تا امروز نسخه جدیدی از راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) در سال 2013 منتشر شد. این دستورالعملی است که امروزه پزشکان استفاده می کنند. اختلال طیف اوتیسم (ASD). افراد مبتلا به ASD در ارتباطات اجتماعی مشکل دارند. آنها ممکن است در برابر تغییرات روتین مقاومت کنند و نسبت به صدا، بو، لمس و سایر انواع تجربیات حسی حساس باشند. این مشکلات می توانند از خفیف تا شدید متغیر باشند. افرادی که علائم خفیف دارند و کسانی که تاخیر گفتاری شدید یا مشکلات حسی دارند همگی مبتلا به ASD تشخیص داده می شوند. DSM-5 "سطح حمایت" را که ممکن است یک فرد مبتلا به اوتیسم به آن نیاز داشته باشد، مشخص می کند. این سطوح عملکردی بر اساس شدت اوتیسم از 1 تا 3 متغیر است، و 1 افرادی را توصیف می کند که به کمترین حمایت نیاز دارند زیرا علائم آنها خفیف است.

درک سه سطح اوتیسم

اوتیسم خفیف مترادف اوتیسم با عملکرد بالا است. برخی افراد همچنان از اصطلاح سندرم آسپرگر برای توصیف کسانی که علائم خفیف دارند استفاده می کنند. با این حال، پزشکان اوتیسم خفیف سطح 1 را اوتیسم می نامند. علائم خفیف اوتیسم هر فردی که مبتلا به ASD تشخیص داده می شود، مشکلات رشدی و حسی خاصی دارد. حتی افراد مبتلا به اوتیسم خفیف ممکن است علائمی داشته باشند که مانع فعالیت ها و روابط عادی شود.

مشکلات ارتباط رفت و برگشت: ممکن است انجام مکالمه و استفاده یا درک زبان بدن، تماس چشمی و حالات چهره دشوار باشد. مشکل در ایجاد و حفظ روابط: کودکان ممکن است با بازی های تخیلی، دوست یابی یا علایق مشترک دچار مشکل شوند.

تکرار اعمال، فعالیت ها، حرکات یا کلمات یکسان: آنها ممکن است اشیا را ردیف کنند یا فعالیت های دیگری را بارها و بارها انجام دهند، حتی اگر دلیل واضحی برای انجام آن وجود نداشته باشد.

رفتارهای خود محرک: به این حالت تحریک نیز می گویند. آنها ممکن است به جلو و عقب تکان بخورند، زمزمه کنند، قدم بزنند یا دست های خود را به گونه ای تکان دهند که برای دیگران غیرعادی به نظر می رسد.

طیف محدودی از علایق، اما دانش عمیق: یک کودک اوتیسمی ممکن است فقط به چند چیز اهمیت دهد، اما همه چیزهایی را که باید در مورد آنها بداند می‌داند. بسیار حساس یا بی‌تفاوت بودن نسبت به احساسات: یک فرد ممکن است نسبت به احساس مواد روی پوست خود بسیار حساس (بیش از حد واکنش) باشد، نتواند صداهای بلند را تحمل کند یا واکنش‌های شدیدی به سایر تجربیات حسی داشته باشد. از سوی دیگر، برخی ممکن است متوجه تغییرات در حس (کم واکنشی) مانند گرمای شدید یا سرما نشوند. در اوتیسم خفیف، برخی از علائم ممکن است به سختی وجود داشته باشند، در حالی که برخی دیگر ممکن است کاملاً قابل توجه باشند. به عنوان مثال، فردی با اوتیسم خفیف ممکن است: بتوانید صحبت کنید، اما در مکالمه رفت و برگشت مشکل دارید سعی کنید دوستانی پیدا کنید، اگرچه ممکن است موفق نباشند زیرا برای دیگران "عجیب" به نظر می رسند تکالیف یا تکالیف مدرسه را متناسب با سن خود انجام دهید، اما برای تغییر فعالیت ها یا امتحان روش های جدید برای انجام کاری مشکل دارید. علائم ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. همچنین مهم است که در نظر بگیریم که ممکن است فرد مبتلا به اوتیسم در کجاست (مثلاً خانه یا مدرسه) و چه کسی با اوست.

علائم اولیه اوتیسم

تشخیص اوتیسم معمولاً زمانی انجام می‌شود که کودک بین چهار تا پنج سال سن داشته باشد، از سوی دیگر، اگر کودک در مراحل اولیه رشد باشد یا دارای زبان رشد یافته و استعداد بالایی باشد، تشخیص زودهنگام آن دشوار به نظر می رسد. اگر کودک در مراحل اولیه رشد است یا دارای زبان و استعداد بالایی است، می توان زود تشخیص داد.

کودکان زیر سه سال 

نشانه های اوتیسم را می توان در مراحل اولیه تربیت کودک تشخیص داد. مطالعات نشان می دهد که نزدیک به 50 درصد از همه والدین گزارش می دهند که در مورد رشد کودک در سال اول زندگی کودک نگران هستند. اما احتمالاً تنها در سال دوم کودک است که علائم آنقدر واضح می شود که مطمئناً می توان رفتار کودک را از رفتار کودکان با رشد معمولی و کودکان دارای ناتوانی ذهنی متمایز کرد. مطالعات نشان داده اند که رفتارهایی که می توانند نشانه اولیه اوتیسم باشند با معیارهای مورد نیاز برای تشخیص اوتیسم مطابقت دارند.

اوتیسم چگونه تشخیص داده می شود

اگر شما یا پزشک اطفال تان فکر می کنید فرزندتان علائم اوتیسم را نشان می دهد، به متخصصی ارجاع داده می شوید که ASD را درمان می کند. متخصصان ممکن است شامل روانشناسان کودک، روانپزشک کودک، متخصص مغز و اعصاب اطفال یا متخصص اطفال رشد باشند. برنامه مشاهده تشخیص اوتیسم (ADOS) قبل از DSM-5، یک کودک باید قبل از 3 سالگی تاخیر در تعامل اجتماعی و ارتباطات نشان می داد تا تشخیص داده شود که اوتیسم دارد. اکنون، کمی انعطاف پذیری بیشتری وجود دارد. علائم فقط باید از «سنین اولیه» وجود داشته باشند علائم ممکن است تا زمانی که بزرگ‌تر نشده‌اند و به وضوح نمی‌توانند از نظر اجتماعی با دیگران هم سن و سال‌شان هماهنگی داشته باشند، آشکار نباشند. تشخیص بعدی به ویژه در دختران رایج است دختران مبتلا به اوتیسم کمتر درگیر رفتارهای تکراری هستند و به اندازه پسرها رفتار نمی کنند. به این معنی که تشخیص داده نمی شوند. اوتیسم خفیف ممکن است در واقع برای سال‌ها مورد توجه قرار نگیرد، بنابراین برخی از افراد تا زمانی که بالغ نشده‌اند ارزیابی نمی‌شوند. بزرگسالان معمولاً به یک روانشناس یا روانپزشک متخصص در ASD مراجعه می کنند. ممکن است یک آزمایش ویژه برای ارزیابی علائم آنها به نام مصاحبه رشدی، بعدی و تشخیصی - نسخه بزرگسالان (3Di-Adult) داده شود. سطوح اوتیسم DSM-5 سه سطح عملکردی اوتیسم را مشخص می کند. این دستورالعمل دستورالعمل‌هایی را ارائه می‌دهد که پزشکان برای تعیین میزان حمایت مورد نیاز فرد مبتلا به ASD استفاده می‌کنند. افرادی که به کمترین میزان حمایت برای عملکرد در زندگی روزمره نیاز دارند، تشخیص سطح 1 (اوتیسم خفیف) را دریافت می کنند.

مشکلات گوارشی

درحدود 70 درصد ازافراد دارای اوتیسم به نوعی دارای مشکلات گوارشی اند اتیسم مشکلاتی از:

• عدم سهال
• یبوست
• بیماری ریفلاکس معده
• گاستریت مزمن
• التهاب مخاط دوازدهه
• تشنج
• اختلالات خواب

نکته: بسیاری ازافراد دارای اتیسم مشکلاتی باعدم تحمل موادغذایی دارند ونیازمند یک رژیم غذایی خاص دارند برای نمونه رژیمی فاقدگلوتین یاکازئین یامواد تراریخته و یامصنوعی باشد

تعامل اجتماعی و ارتباطات

در اکثریت قریب به اتفاق مطالعات تعامل اجتماعی و توانایی برقراری ارتباط کودکان در مقایسه با کودکان هم سن متفاوت است. چند نمونه: بچه به اسمش گوش نداد. کودک ارتباط چشمی ضعیفی داشت. کودک از والدین یا سایر فرزندان تقلید (تقلید) نکرده است. کودک فاقد توانایی یا علاقه برای شروع یا پاسخگویی به تعامل اجتماعی بود. کودک عدم توجه مشترک (توجه مشترک) را نشان داد، برای مثال: مشکل در حفظ تماس چشمی (معمولاً قبل از 3 ماهگی ایجاد می شود)، نگاه دیگران را دنبال نمی کند (معمولاً در حدود 6 ماهگی ایجاد می شود)، به اشیایی اشاره نمی کند که کودک تمایل دارد (معمولاً بین 9-2 ماهگی رشد می کند، به اشیا اشاره نمی کند تا شخص دیگری به آن شیء توجه کند (معمولاً در 12 ماهگی رشد می کند). رشد زبانی کودک به تأخیر افتاده بود. کودک با تأخیر یا عدم استفاده از حرکات بود.

(توجه داشته باشید که نشانه های سنی بالا تقریبی هستند.)

رفتار - اخلاق

مطالعات همچنین علائم اولیه ای را پیدا کرده اند که در معیار تشخیصی مجموعه محدودی از رفتارها قرار می گیرند. چند نمونه: کودک از چیزها به روشی متفاوت از همسالان استفاده می کند، مانند چرخیدن، تکان دادن یا ردیف کردن. کودک در مقایسه با کودکان هم سن اشیاء را به روشی متفاوت کاوش می کرد. بازی کودک در مقایسه با همسالانش متفاوت است. کودک فقط با چیزهای سخت بازی می کرد. کودک همیشه به یک شکل بازی می کرد. کودک نسبت به برداشت های حسی واکنش متفاوتی نشان می دهد، به عنوان مثال: به نظر نمی رسید به صداهای بلند کوتاه واکنش نشان دهد، اما به صداهای بی صدا که برای مدت طولانی شنیده می شود واکنش نشان می داد (به طور انتخابی به منابع صوتی واکنش نشان می داد)، در مقایسه با کودکان دیگر درد زیادی را تحمل می کرد. در همان سن، به شدت به نورهای خاص واکنش نشان می دهد، به یک منبع نور قوی خیره می شود، با لمس خاصی با ناراحتی یا درد واکنش نشان می دهد

درمان برای افراد مبتلا به اوتیسم خفیف تا حد زیادی به سن آنها بستگی دارد

درمان برای کودکان

کودکان اغلب به یک روال بسیار ساختاریافته نیاز دارند. والدین ممکن است با تیمی از متخصصان کار کنند تا اطمینان حاصل کنند که کودک از حمایت مورد نیاز در مدرسه و خانه برخوردار است. کودکان مبتلا به ASD به یک برنامه آموزشی متناسب با نیازهای فردی آنها نیاز دارند. آنها همچنین ممکن است به آموزش مهارت های اجتماعی، مشاوره سلامت روان، رژیم غذایی خاص و کمک به ایجاد مهارت های حرکتی نیاز داشته باشند. مانند هر نوع اوتیسم، درمان‌های مناسب برای اوتیسم خفیف ممکن است شامل درمان‌های مختلفی باشد. نوع پشتیبانی مورد نیاز ممکن است در طول زمان تغییر کند، اما می تواند شامل یکی از موارد زیر باشد:

• رفتار درمانی: این نوع درمان از پاداش برای آموزش رفتارهای مورد انتظار استفاده می کند

• بازی یا درمان رشدی: فعالیت های مبتنی بر بازی برای ایجاد مهارت های عاطفی و ارتباطی استفاده می کند

• گفتار درمانی: در اوتیسم خفیف تر، گفتار درمانی معمولاً به مهارت های مکالمه و زبان بدن مربوط می شود.

• کاردرمانی: کاردرمانی اغلب برای مسائل حسی مفید است

• فیزیوتراپی: بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم تون عضلانی پایینی دارند یا با فعالیت های بدنی دست و پنجه نرم می کنند

• درمان های دارویی: داروهایی وجود دارند که علائمی مانند اضطراب و اختلالات خلقی را درمان می کنند که ممکن است با اوتیسم خفیف همراه باشد

درمان برای بزرگسالان

ساختار و قابلیت پیش بینی نیز برای بزرگسالان مبتلا به اوتیسم با عملکرد بالا مهم است. درمان شامل موارد زیر باشد: محل های اقامت در محل کار، مانند استراحت های برنامه ریزی شده، دستورالعمل های کتبی (به جای شفاهی)، و گوش گیر یا هدفون برای کاهش بار حسی درمان شناختی رفتاری (CBT) برای توسعه مهارت های مقابله ای، که به فرد کمک می کند تا به مدیریت روابط و مقابله با ناامیدی ها در محل کار و زندگی کمک کند. کاردرمانی که بر مهارت های حل مسئله، ایجاد عزت نفس و به عهده گرفتن مسئولیت خانه و امور مالی تمرکز دارد. سندرم آسپرگر، اوتیسم با عملکرد بالا و اوتیسم خفیف به طور کلی به یک معنا هستند - اینکه علائم اوتیسم در یک فرد شدید نیست. هیچ تشخیص جداگانه ای برای اوتیسم خفیف وجود ندارد، اما پزشکان افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم را بر اساس سطح دسته بندی می کنند. سطح 1 به این معنی است که علائم آنها خفیف است. افراد مبتلا به اوتیسم سطح 1 با برقراریحرکا ارتباط و تعامل با دیگران مشکل دارند. آنها همچنین ممکن است در تغییر روال خود دچار مشکل شوند یا به صداها، دردها، مزه ها یا سایر احساسات حساس باشند. وضعیت بدنی متفاوت حرکات مختلف (حرکات دست، حرکات پا و بدن)

مراجعه به روانشناس برای گرفتن راهنمایی و مشاوره در زمینه نحوه برخورد و رفتار صحیح با این کودکان ضروری است